شادروان غلامرضا تختی در سال ۱۳۳۱ (۱۹۵۲) در نخستین حضور خود در رقابت های المپیک با کسب شش پیروزی و قبول یک شکست برابر دیوید جیما کوریدزه از شوروی صاحب نشان نقره شد. وی در این مسابقه ها توانست حیدر ظفر ترک را که سال پیش با غلبه بر تختی قهرمان جهان شده بود را شکست دهد.
تختی در دومین دوره مسابقات جهانی که در خرداد ماه ۱۳۳۳(۱۹۵۴) در توکیو برگزار شد، در وزن هفتم (۸۷ کیلوگرم) به رقابت پرداخت که با وجود پیروزی های درخشان و شایستگی فراوانی که از خود بروز داد با قبول یک شکست غیرمنتظره برابر وایکینگ پالم سوئدی از راهیابی به فینال بازماند و در نهایت عنوان چهارمی این وزن را به دست آورد. تختی شش ماه بعد در یک دیدار دوستانه در سوئد، پالم را با ضربه فنی شکست داد و باخت غافلگیرانه توکیو را به خوبی جبران کرد. شادروان تختی همچنین در سال ۱۹۵۵ در جشنواره بین المللی ورشو موفق به کسب نشان نقره شد.
سومین دوره مسابقه قهرمانی جهان (استانبول،۱۹۵۷) اما تجربه تلخی برای مرحوم تختی بود. وی که در این دوره از رقابت ها، برای اولین و آخرین بار در وزن فوق سنگین آن زمان (۸۷+ کیلوگرم) کشتی می گرفت، به دلیل وزن بسیار کمتر نسبت به رقیبان با دو باخت حذف شد.
پهلوان ایران با وجود حذف شدن در استانبول آبرومندانه کشتی گرفت و نتایجی که به دست آورد با توجه به آن که با وزن ۹۲ کیلوگرم به مصاف کشتی گیران فوق سنگین رفته بود، در مجموع غیرقابل قبول نبود.
به عنوان نمونه دیتریش آلمان و ایوان ویخریستیوک روس، حریفان اصلی تختی در این رقابت ها ۱۱۰ کیلوگرم وزن داشتند و علاوه بر آن در وزن خود نیز از تجربه خوبی برخوردار بودند.
در بازی های المپیک ملبورن(استرالیا) که در آذرماه ۱۳۳۵(۱۹۵۶) برگزار شد، تختی یک بار دیگر در وزن هفتم (۸۷ کیلوگرم) به مصاف رقبایی از شوروی، آمریکا، ژاپن آفریقای جنوبی، کانادا و استرالیا رفت و با شکست تمامی حریفان اولین نشان طلای خود را به گردن آویخت. این برای نخستین بار بود که دو قهرمان از آمریکا و شوروی در یک سکوی معتبر جهانی پایین تر از حریف ایرانی قرار می گرفتند. جهان پهلوان تختی در اسفندماه همان سال با غلبه به مرحوم حسین نوری به مقام پهلوانی ایران دست یافت و صاحب بازوبند شد و در سال های ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ نیز این عنوان را تکرار کرد.
سال ۱۳۳۶ سال اوج گیری و کسب اولین مدال طلای المپیک توسط تختی است. زیرا او با چنان آمادگی و صلابتی در مسابقات ملبورن ظاهر شد که همه حریفان را از دم تیغ گذراند. او در این مسابقات حریفان آفریقایی، دانمارکی، ژاپنی، استرالیایی، آمریکایی و شوروی را با شکست مواجه ساخت. تختی درباره پیروزی بزرگش در ملبورن می گوید: «درسال ۱۳۳۶ آن حقارتی که چندسال پیش قوز آن را بر دوش می کشیدم از وجودم رخت بربست.»
جهان پهلوان تختی در سال ۱۹۵۸ در بازی های آسیایی توکیو و مسابقات قهرمانی جهان در صوفیه به ترتیب نشان های طلا و نقره این رقابت ها را به گردن آویخت و در مهرماه سال ۱۳۳۸(۱۹۵۹) در چهارمین دوره مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان که در تهران برگزار شد سومین عنوان قهرمانی جهان خود را کسب کرد.
بوریس کولایف از شوروی تنها کشتی گیری بود که با امتیاز به تختی باخت و در ۵ کشتی دیگر رقبای مجارستانی، لهستانی، فرانسوی، بلغار و ترک تختی با ضربه فنی مغلوب پهلوان ایران شدند.
تیم ملی کشتی آزاد ایران که در رقابت های تهران با اکتفا به دو مدال طلای غلامرضا تختی و امامعلی حبیبی با وجود برخوردی از امتیاز میزبانی در حفظ عنوان سومی سال های پیش نیز ناموفق بود، در هفدمین دوره بازی های المپیک( ایتالیا ۱۹۶۰) تا مکان پنجم رده بندی سقوط کرد. تختی کاپیتان تیم ملی و پرتجربه ترین کشتی گیر ایران که در این رقابت ها در وزن هفتم به میدان رفته بود، پس از پیروزی در پنج دیدار با در مسابقه نهایی با قبول شکست در برابر عصمت آتلی از ترکیه به گردن آویز نقره دست یافت.
مسابقه های قهرمانی جهان در یوکوهامای ژاپن میدانی فراموش نشدنی برای کشتی ایران بود. تیم ملی کشتی آزاد کشورمان پس از حضور در ۸ دوره مسابقات المپیک و جام جهانی در رقابت های جهانی ۱۹۵۹ ژاپن، پرافتخارترین حضور خود در تاریخ کشتی را رقم زد و با دریافت پنج نشان طلا، یک نشان نقره، یک نشان برنز و یک عنوان پنجمی به مقام قهرمانی کشتی آزاد جهان دست یافت. جهان پهلوان تختی که در این مسابقات در وزن ۸۷ کیلوگرم به مصاف حریفان رفته بود با حضوری مقتدرانه آخرین مدال طلای خود را به گردن آویخت.
کشتی گیران آزاد ایران در ششمین دوره رقابت های قهرمانی جهان در تولید وی آمریکا (۱۹۶۲) نیز حضوری شایسته داشتند. تیم ملی ایران اگر چه نتوانست مقام قهرمانی خود را در این مسابقات حفظ کند ولی کسب مقام سوم جهان نیز با توجه به کارشکنی ها و ناداوری هایی که در حق تختی و سایر کشتی گیران ایران روا شد نتیجه قابل قبولی تلقی می شود. جهان پهلوان تختی در این مسابقات با حضور مقتدرانه برابر وان براند آمریکایی،مدوید روسی و عصمت آتلی که از قهرمانان صاحب نام وزن هفتم بودند از حیثیت کشتی ایران به خوبی دفاع کرد و در نهایت پس از تساوی با مدوید جوان تنها به دلیل ۲۰۰ گرم اضافه وزن نسبت به حریف از دریافت نشان طلا محروم شد و به گردن آویز نقره رضایت داد.
قهرمان ارزشمند ایران در شرایطی در این دیدارها شرکت کرد که از بیماری خطرناکی رنج می برد با این حال عشق به ملت ایران او را به مصاف با بزرگترین قهرمانان جهان کشاند. شدت بیماری تختی به حدی بود که پس از دیدار فینال سریعاً به نیویورک منتقل و روز بعد در بیمارستان بزرگ نیویورک تحت عمل جراحی قرار گرفت.
در فاصله سال های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۶، جهان پهلوان تختی با وجود سن بالا همچنان عضو تیم ملی ایران بود اما تنها در بازی های المپیک ۱۹۶۴ توکیو شرکت کرد که در این دیدار با بداقبالی از کسب چهارمین نشان المپیک خود بازماند و به عنوان چهارمی جهان اکتفا کرد.
البته جانشینان تختی در مسابقات جهانی صوفیه (۱۹۶۳) و منچستر(۱۹۶۵) از دریافت حتی یک امتیاز در وزن هفتم ناموفق بودند، این امر در کنار عشق وافری که ملت ایران به جهان پهلوان داشتند، موجی از درخواست های مردمی و مطبوعاتی برای حضور مجدد تختی در رقابت های جهانی را برانگیخته بود. پهلوان ۳۶ ساله ایران با وجود عدم آمادگی کافی و گذشتن از مرز بازنشستگی شرکت در مسابقه های جهانی ۱۹۶۶ (تیرماه ۱۳۴۵) تولیدو را پذیرفت.
تختی در مسابقات انتخابی مسابقات جهانی ۱۹۶۶ از نظر نتایج فنی و پیروزی با ضربه فنی، بهترین چهره شناخته شده و به عنوان بهترین کشتی گیر وزن هفتم ایران راهی آمریکا شده بود با این حال کارشکنی و برخوردهای غیرمنصفانه که از سوی برخی افراد و مقامات نسبت به وی روا می شد، روحیه اش را تضعیف کرده بود.
جهان پهلوان تختی به هنگام عزیمت به آخرین سفر خود، در میان خیل عظیم مردمی که برای بدرقه اش و همراهانش آمده بودند، در گفتگو با خبرنگار کیهان ورزشی گفت:« هیچ چیز نمی تواند مرا خوشحال کند، پول، مدال طلا، عشق و حتی عشق اما نسبت به این مردمی که به فرودگاه آمده اند، احساس شرمندگی می کنم. راستی چقدر محبت بدهکارم؟ من چرا باید کشتی بگیرم؟ چرا باید همراه تیم مسافرت کنم، تا سبب این همه مراجعت باشم؟ اگر پاسخ به این پرسش را می دانستم من هم می توانستم ادعا کنم چون دیگران هستم... وقتی کسی نداند چه عاملی سبب خوشحالی اش خواهد شد، یقینا نخواهد توانست بگوید چرا کشتی می گیرد و چرا همراه تیم مسافرت می کند.»
تختی که بی امید به مصاف تازه نفسی ها و جوانان جویای نام رفته بود، متاسفانه با بدترین قرعه ممکن نیز مواجه شد به طوری که پس از پیروزی پنج بر صفر در مقابل حریفی از مجارستان به مصاف الکساندر مدوید و احمد آئیک( نفرات اول و دوم این دوره از رقابت ها) رفت و با قبول شکست در برابر آنها برای همیشه با صحنه کشتی خداحافظی کرد.
در بعد دیگر زندگی مرحوم غلامرضا تختی ارتباطات ویژه اش با روحانیت به خصوص روحانیت مبارز وجود دارد، شاخصی که برای دیانت و مسلمانی اوست. وی ارادت زیادی به آیت ا... طالقانی و آیت ا... زنجانی داشت. درد دلهایش بیشتر پیش این دو نفر بود، و در واقع آنها سنگ صبورش بودند. همچنین عشق به اهل بیت در او آنقدر بود، که هنگام شکست در مسابقات ۱۳۳۴ توکیو به اتفاق سایر کشتی گیران شکست خورده از توکیو رهسپار کربلا شد.
علاوه برآن تختی پیش از هر مسابقه به زیارت حضرت رضا(ع) می رفت، و دربازگشت از مسابقات نیز مجددا امام رضا(ع) را زیارت می نمود. همچنین بنابه اظهارات شادروان، همیشه قرآن کریم را با خود بهمراه داشت. بنابراین مجموعه اعتقادات تختی به خدا موجب شده بود که او یکی از صدیق ترین و پاک ترین مردمان زمان خودباشد.
درهمان ایام که تختی عرصه قلبهای مردم ایران را در می نوردید، عشق به مبارزه و فعالیتهای سیاسی دراو ریشه دوانید. او خود را یک مبارز می دانست و در ارتباط نزدیک با مرحوم آیت ا... طالقانی وشهید حجت الاسلام سید مجتبی نواب صفوی بود. تختی رفته رفته به جمع سیاسی ها پیوست و همین امر موجب نارضایتی دستگاه حاکم شد.
آری تختی یک قهرمان بود، یک مبارز بود، قهرمانی سیاسی که پیوسته با عمال رژیم درجنگ و گریز بود. چنانچه در یکی از خاطرات تختی گفته شده که پس از قهرمانی تختی و یارانش در یوکوهاما، تیم کشتی را به دیدار شاه بردند. در این دیدار شاه از تختی خواست، تا کشتی را رها کرده، به مربی گری بپردازد. اما او در پاسخ گفت:« من برای این مردم چیزی ندارم، جز کشتی. این آخرین فرصتهای من است که برای رضایت مردم کشتی بگیرم و آنها را خوشحال کنم.»
این پاسخ نارضایتی و خشم شاه را در پی داشت، زیرا تختی تشک کشتی را حلقه وصل خود و ملت می دانست، و شاه و دستگاه او می خواستنداین اتصال را قطع کنند. لذا سعی می کردند، مانع حضور او روی تشک شوند.
بعد از این ملاقات بود که حقوق تختی قطع شد و ماموران ساواک بیش از پیش او را زیر نظر گرفتند. با این حال تختی در انتخابات کنگره جبهه ملی شرکت کرد و در کنگره این جبهه که در دیماه سال ۱۳۴۱ در تهران برگزار شد، به عنوان نماینده ورزشکاران با یکصد رای به عضویت شورای مرکزی انتخاب شد. مدتی بعد شاه و عواملش سعی کردند، تا با خرید تختی اورا از مردم دورکنند. آنها پیشنهاد وکالت مجلس، مدیریت شهرداری و... را به تختی دادند. که او هیچ یک را نپذیرفت و زیر بار زور نرفت.
در جریان زلزله بوئین زهرا مردم به دلیل بی اعتقادی به دستگاههای دولتی ازدادن کمک خودداری می کردند، و در این هنگام بود که تختی آمادگی اش را برای دریافت هدایای مردمی از طریق روزنامه کیهان اعلام نموده و پس از موافقت نیز با حضور درمیان مردم صمیمی توانست کمکهای بیشماری به نفع زلزله زدگان از شهروندان جمع آوری کند.
شادروان تختی درسن ۳۴ سالگی تصمیم به ازدواج گرفت و با دختری بنام شهلا توکلی پیوند زناشویی بست که ثمره این ازدواج یگانه فرزندی به نام بابک بود که در شهریور سال ۱۳۴۶ متولد شد. در زمان ازدواج به دلایل ذکر شده تختی وضع مالی خوبی نداشت و به همین دلیل نتوانست اجاره خانه ای که برای زندگی همسرش تهیه کرده بود را بدهد، و مجبور شد پس از ۷ ۶ ماه به خانه خودش که مادر و خواهرش نیز در آن زندگی می کردند بازگردد.
در سال ۱۳۴۵ آخرین مسابقات تختی در تولید و آمریکا انجام شد و از آن زمان به بعد قهرمان قهرمانان در سن ۳۶ سالگی با کشتی خداحافظی کرد. چنانچه گفته شد شادروان تختی مرتب از سوی ساواک تحت نظر قرار می گرفت و در این رابطه اسناد و مدارک بسیار نیز موجود است، بعنوان مثال در مهرماه سال ۱۳۴۶ طی نامه ای سوابق تختی از اداره سوم استعلام شد که در پاسخ نوشت: «ضمیمه پرونده کلاسه ۱۲۸۱۱۱ آقای غلامرضا تختی را یکی از عناصر حزب سوسیالیست معرفی می نماید».
در رابطه با مرگ شادروان تختی شایعات بسیاری گفته شد، رژیم آن را خودکشی ناشی از عقده های روانی، اختلافات خانوادگی، و... معرفی کرد، اما آنچه بر مردم حقیقت جوی ایرانی از اسناد به جای مانده مسلم گشت. این بود که تختی به دست عمال رژیم کشته شد. آری او را در یکی از اتاقهای هتل آتلانتیک تهران که مجاور سازمان امنیت کشور بود، به قتل رساندند و ظواهر امر را به نحوی طراحی کردند که دال برخودکشی تختی باشد.
خبر در گذشت قهرمان کشتی ایران در تاریخ ۱۸/۱۰/۱۳۴۶ در سراسر تهران بلکه ایران و جهان پیچید و همه ناباورانه در سوگ تختی به عزاداری پرداختند.
پیکر پاکش نیز در تاریخ ۱۹/۱۰/۱۳۴۶ پس از کالبد شکافی در پزشکی قانونی و رای برخودکشی اش به ابن بابویه منتقل و همانجا به خاک سپرده شد.
● سال نگار زندگی جهان پهلوان
▪ ۱۳۰۹ پنجم شهریور: تولد در محله خانی آباد تهران؛ پدر: رجب، مادر: صغری
▪ ۱۳۰۹ ششم شهریور: صدور شناسنامه شماره ۵۰۰ برای او از حوزه ۵ تهران
▪ ۱۳۱۵ ۱۳۲۱: تحصیل ابتدایی در دبستان حکیم نظامی تهران
▪ ۱۳۲۴ ۱۳۲۱ تحصیل دوره متوسطه اول در دبیرستان منوچهری تهران
▪ ۱۳۲۴ ترک تحصیل به دنبال گذراندن دوره اول متوسطه
▪ ۱۳۲۵: آغاز تمرین کشتی
▪ ۱۳۲۷: اعزام به خدمت سربازی
▪ ۱۳۲۷ بیست و پنجم مهر: استخدام در اداره راه آهن دولتی
▪ ۱۳۲۸ شرکت در مسابقه جام فرانسه در وزن پنجم
▪ ۱۳۲۹: عزیمت به مسجد سلیمان و اشتغال در شعبه شرکت نفت
▪ ۱۳۲۹: عضویت در باشگاه پولاد
▪ ۱۳۲۹: شرکت در مسابقه های کشتی پهلوانی تهران
▪ ۱۳۲۹: شرکت در مسابقه های کشتی ایران و کسب مقام قهرمانی
▪ ۱۳۳۰ ۱۳۴۵: عضویت در تیم ملی کشتی ایران؛
▪ ۱۳۳۰الی... : نپذیرفتن پیشنهادهای کلان مؤسسه های تبلیغاتی برای شرکت در آگهی های بازرگانی
▪ ۱۳۳۰ ۱۳۴۵: نگارش مقاله ها، کتابها، سرودن شعر، ساخت فیلم، چاپ تصویر و ... به منظور تجلیل از خصائل انسانی و پهلوانی
▪ ۱۳۳۰ (۱۹۵۱ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی کشتی آزاد در هلسینکی (فنلاند) و کسب مدال نقره
▪ ۱۳۳۰: جانبداری و حمایت از نهضت ملی ایران و تشکیل کمیته ورزشکاران در منزلش
▪ ۱۳۳۱(۱۹۵۲ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی و توکیو (ژاپن) و کسب عنوان چهارم
▪ ۱۳۳۴: برگزیدن وی به عنوان «بهترین ورزشکار سال ایران»
▪ ۱۳۳۵(۱۹۵۶ میلادی): شرکت در مسابقه های المپیک ملبورن (استرالیا) و کسب مدال طلا و برگزیدن وی به عنوان «ستاره مسابقات»
▪ ۱۳۳۵: گرفتن بازوبند پهلوانی ایران و «امتیاز ضرب و زنگ»
▪ ۱۳۳۶(۱۹۵۷ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی استانبول (ترکیه)
▪ ۱۳۳۶: گرفتن بازوبند پهلوانی ایران و «امتیاز ضرب و زنگ»
▪ ۱۳۳۷: گرفتن بازوبند پهلوانی ایران و «امتیاز ضرب و زنگ»
▪ ۱۳۳۷(۱۹۵۸ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی صوفیه (بلغارستان) و کسب مدال نقره؛ برگزیدن وی به عنوان «ستاره مسابقات»
▪ ۱۳۳۷: شرکت در مسابقه های آسیایی توکیو (ژاپن) و کسب مدال طلا
▪ ۱۳۳۷: درگذشت پدر
▪ ۱۳۳۸(۱۹۵۹ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی تهران (ایران) و کسب مدال طلا
▪ ۱۳۳۸: سفر به آلمان به دعوت دانشجویان ایرانی مقیم آن کشور
▪ ۱۳۳۸: سفر به انگلستان
▪ ۱۳۳۹(۱۹۶۰ میلادی): شرکت در مسابقه های المپیک رم (ایتالیا) و کسب مدال نقره
▪ ۱۳۳۹: انتقال به سازمان برنامه
▪ ۱۳۳۹: شرکت در مسابقه های کشتی دوستانه در ترکیه و بلغارستان به عنوان عضو تیم ملی ایران و برگزیده شدن وی به عنوان «ستاره مسابقات»
▪ ۱۳۴۰(۱۹۶۱ میلادی): سفر به شوروی به همراه تیم ملی کشتی ایران
▪ ۱۳۴۰: شرکت در جشن دانشجویان دانشگاه تهران که به افتخار وی ترتیب داده بودند
▪ ۱۳۴۰: شرکت در مسابقه های جهانی یوکوهاما (ژاپن) و کسب مدال طلا
▪ ۱۳۴۰: اعتصاب وی و سایر کشتی گیران تیم ملی و امتناع آنان از شرکت در مسابقه ها تا برآورده شدن خواسته های چهارگانه شان
▪ ۱۳۴۰: آغاز همکاری با گروه های ملی مذهبی
▪ ۱۳۴۰شرکت در جشن کوهنوردان در «تالار فرهنگ» تهران و استقبال مردمی از او که به دنبال آن غلامرضا پهلوی تالار را ترک کرد
▪ ۱۳۴۰: اختار ساواک به کشتی گیران مبنی بر اینکه با وی تمرین نکنند
▪ ۱۳۴۰: ممانعت حکومتیان از ورود وی به ورزشگاهها
▪ ۱۳۴۰: سفر به آلمان برای شرکت در کنفرانس راه آهنهای جهان به عنوان عضویت هیئت رئیسه شورای ورزش راه آهن ایران
▪ ۱۳۴۱(۱۹۶۲ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی تولیدو (آمریکا) و کسب مدال نقره
▪ ۱۳۴۱: اعلام وداع با کشتی
▪ ۱۳۴۱: پیشنهاد شهرداری تهران به وی و امتناع از قبول این سمت
▪ ۱۳۴۱: قبول مشاورت عالی فدراسیون کشتی
▪ ۱۳۴۱: جمع آوری و رساندن اعانات مردم به زلزله زدگان بوئین زهرا
▪ ۱۳۴۱: شرکت در کنگره جبهه ملی ایران و انتخابش به عنوان عضو شورای مرکزی جبهه ملی با کسب یکصد رأی
▪ ۱۳۴۱: قطع حقوق ماهانه سازمان برنامه و فدراسیون کشتی
▪ ۱۳۴۲: ممنوع الخروج شدن از ایران و ممانعت از سفرش به آلمان
▪ ۱۳۴۲: حضورش در دانشگاه تهران به دعوت دانشجویان و سخنرانی برای آنها
▪ ۱۳۴۲: شرکت در جام کیهان مشهد به عنوان «میهان ویژه»
▪ ۱۳۴۲: انتخابش به عنوان «مرد سال ورزش ایران» از سوی مجله کیهان ورزشی به رغم مخالفت سردمداران رژیم
▪ ۱۳۴۲: اعلام نامزدی وی برای انتخاب انجمن شهر تهران بدون اطلاعش و تکذیب نامزدی انتخابات به وسیله او
▪ ۱۳۴۲: گسترش فعالیتهای سیاسی و شرکت در جلسات مخفی نیروهای ملی مذهبی و گزارشهای مأموران ساواک در این زمینه
▪ ۱۳۴۲: درخواست فدراسیون کشتی بنابر توصیه سردمداران رژیم از وی برای نوشتنن تنفر نامه از احزاب سیاسی و وعده تجلیل از او و امتناعش از این امر
▪ ۱۳۴۳(۱۹۶۴ میلادی): پاسخ به پیامهای مردم وپذیرفتن دعوت فدراسیون کشتی برای بازگشت به صحنه ورزش
▪ ۱۳۴۳: شرکت در مسابقه های المپیک توکیو (ژاپن) و کسب عنوان چهارم
▪ ۱۳۴۴: شرکت در کنفرانس راه آهنهای جهان در لایپزیک (آلمان)
▪ ۱۳۴۵(۱۹۶۵ میلادی): شرکت در مسابقه های جهانی در تولیدو (آمریکا)
▪ ۱۳۴۵: شرکت در مسابقه های دوستانه کشتی ایران در انگلستان و درخواست دانشجویان ایرانی برای پناهنده شدن و نپذیرفتن وی
▪ ۱۳۴۵: پیشنهاد سرپرستی فدراسیون کشتی و نپذیرفتن وی
▪ ۱۳۴۵ دوم آبانماه: پیمان عقد با دوشیزه شهلا توکلی
▪ ۱۳۴۵ ۳۰ بهمن ازدواج با دوشیزه شهلا توکلی
▪ ۱۳۴۶ ۱۱ شهریور: تولد فرزندش بابک
▪ ۱۳۴۶ ۱۵ دیماه: اقامت در هتل آتلانتیک تهران
▪ ۱۳۴۶ ۱۶ دیماه: امضای وصیت نامه در دفترخانه اسناد رسمی شماره ۲۰۲ تحت شماره ۳۴۲۸ و تعیین مهندس کاظم حسیبی به عنوان قیم فرزندش
▪ ۱۳۴۶ ۱۷ دیماه: ترک دنیا
▪ ۱۳۴۶ ۱۸ دیماه: شکستن در اتاق محل اقامتش در هتل
▪ ۱۳۴۶ ۱۸ دیماه: انتقال به پزشکی قانونی و اجتماع انبوه مردم در اطراف پارک شهر تهران
▪ ۱۳۴۶ ۱۸ دیماه: آرمیدن در ابن بابویه
نظرات شما عزیزان:
